1996 lente, werd ik lid van de ploeg van de Fysische Kunstenaars. Ik werd aangenomen om te werken op de stoten afdeling in de ribben afdeling. Mijn oude fitnesszaal voor weerstandstraining was te klein, dus verhuisde ik naar de EMS Healthclub. Het was de beste sportschool waar ik ooit geweest was. Het was totaal anders dan de andere sportscholen. Ook al was ik nog een beginner, ik werd snel bekeerd dus ik kon maar beter met de basis beginnen.
We hebben drie basisoefeningen behandeld: de handdoekhang en de hog press, wat in principe hetzelfde is als de squat maar dan hang je aan de stang en druk je de hog boven je hoofd. We behandelden ook het scharnieren en blokkeren van de knie, voor de standaard leg press, en we oefenden een meer gespecialiseerde beweging, genaamd de leg hug of de draped hog press. Ik was niet bijzonder sterk in deze oefeningen, dus ik moest er veel aan werken terwijl ik mijn kracht opbouwde.
Nadat ik gewend was geraakt aan het EMS programma, maakte ik duidelijk dat ik het wilde beoefenen en terug wilde gaan naar de sportschool met mijn oude vriend Stu Mittleman, die veel beter was in de sportschool dan ik. Ik werd erg opgewonden omdat ik wist dat als ik dit krachttrainingsprogramma onder de knie zou krijgen, ik net zo sterk zou zijn en over enige tijd zou ik de SSI pro-meet pro-sterkte- en conditietrainer zijn.
De allereerste dag van mijn training hadden we een uitstekende trainer, Kenny La Formaboni, die ons zijn diepe kniebuiging progressiemethode demonstreerde en leerde, voornamelijk met behulp van de SSI Step Bar. Het was de beste manier voor ons om deze techniek te oefenen, om mij een kans te geven mezelf te verlossen in de ogen van Stu. Het was ook de eerste keer dat Plates zichzelf op de een of andere manier verwondde tijdens het trainen (ik had alleen gehoord over een andere man die gewond was geraakt tijdens het trainen en ernstige hechtingen had), en Kenny leek erg beschermend te zijn over zijn leerlingen tijdens zijn verschillende progressies. Uiteindelijk trainden we zo’n twee uur in de sportschool, voordat ik het juiste kracht- en uithoudingsvermogenniveau had opgebouwd.
Ik was helemaal klaar om de sportschool die dag te verlaten, maar Kenny zei dat ik volhardender was geweest dan hij en dat ik moest blijven en verder moest trainen. Ik was daar erg dankbaar voor, vooral omdat ik deze training echt moest afmaken, maar ik had vanaf het begin een gevoel van gebrek aan respect; Kenny laat hier niet zomaar iedereen trainen en ik weet zeker dat hij mijn trainingsdagboek had gelezen – dus ik weet echt niet zeker of ik deze specifieke training wel zal kunnen afmaken.
Mijn tweede trainingsronde in de sportschool, ik hoopte het nog beter te doen dan de eerste keer. Dit was een veel gecompliceerdere reeks oefeningen, maar een waarvan ik zeker wist dat hij perfect moest zijn; ik zou mijn aantekeningen in het dagboek noteren. Ik ging zeker vooruit, althans wat de overgang naar de honderdgewichtlift betrof. En blijkbaar deed ik de juiste oefeningen, want ik zette elke training troep neer en bleef consequent naar de 900’s gaan, totdat ik zeker wist dat ik aan het eind van de week honderd gewichten zou gaan tillen! En ik had er goed aan gedaan om iedereen op één lijn te krijgen door elke keer de training te bepalen. In feite was dit de enige keer dat ik er zeker van ben dat ik elke keer exact dezelfde workout postte. Mijn weightAbility r Quest was op sommige punten veel beter dan de andere twee, maar het was niet helemaal vergelijkbaar. Ik weet dat mijn inzet om beter te worden me goed genoeg had voorbereid op deze training, en ik had mijn lichaam zo getraind dat ik wist dat ik met fracties van een gewicht omhoog zou gaan, veel meer dan mensen normaal halen.
De training was fantastisch, zozeer zelfs dat ik uiteindelijk steeds weer naar de sportschool kwam, vijf dagen per week gedurende zes maanden. Mijn werkdag nam uiteindelijk het grootste deel van mijn tijd in beslag, waardoor ik de hele dag bezig bleef en ook werkte aan het verbeteren van mijn zwakke punten, met name mijn deadlift. Dus, spons hier en daar, klaar om overal heen gegooid te worden, maar nooit zo ruw. Hopelijk, als de tijd het toelaat, ben ik over een jaar of twee weer in de sportschool te vinden, want dit is beslist een jaar van verandering en groei en het universum van mogelijkheden heeft zich voor mij geopend.
